من قلبى سلام لعمور

يعنى عُمر أبداً ما جه فى بالى يا واد يا عمرو إنى مش ححضر فرحك وكل اللى أقدر أعمله إنى أكتبلك بوست و أتصل أغلس عليك شوية و أدعيلك كام دعوة إن ربنا يباركلك فى جوازك إنشاء الله
عمرو أو المدون ملك أو الألقاب اللى بيشتهر فيها فيما بيننا
زى الشاب عُمر , عُمران , عمور و طبعاً أقرب الألقاب إلى قلبى لقب الضفدع الشجاع
عمرو بيتجوز النهاردة فى إسكندرية بينما أنا هنا فى الأمارات بعيداً شريداً عمال أتخيل الفرح حيكون عامل إزاى و عمال أتخيل الواد عمرو و هو واقف مذهول فى وسط الفرح مش مستوعب إنه العريس و إن الفرح ده بتاعه
عمرو عشرة أكتر من سبعتاشر سنة بالظبط لحد دلوقتى من أول ماقعدنا جنب بعض فى التختة فى رابعة إبتدائى مش ناسيله لحد دلوقتى وهو بيقول للبنت بسمة اللى كانت قاعدة ورانا إنتى بتروحى بليل تفتحى قزايز فى الكباريه و نظرة الذهول فى عين البنت اللى أكيد مكنتش متخيلة إن عيل عنده تمن سنين يقول الكلام ده لاحظ معايا إن الكلام ده كان فى أوائل التسعينات
عشرة طويلة من إبتدائى للمدرسة مع بعض فى إعدادى و ثانوى و كلية
ساعات كنا بنبعد عن بعض لكام شهر نتيجة لظروف أو لمشاكل ما بينا بس كنا بنرجع تانى
مفتكرش إننا بعدنا عن بعض لأكتر من شهر ودى حصلت نادر جداً من ييجى عشر سنين
والله واحشنى يا واد يا عمور والواحد مكسوف منك جداً بس إنت عارف الظروف
أنا على طول لما كنت بحضر أفراح و يكون حد من الناس القريبين للعريس أو العروسة مش موجودين كنت ببقى مستغرب جداً و أقول لو مكوناش مع الناس دول فى ليلة العُمر زى ما بيسموها أُمال حنكون معاهم إمتى
بس أنا النهاردة بتحط فى نفس الموقف يلا بقى حنعمل أيه يا دنيا
الواحد كتب كلام كتير و مسحه و كتب كلام تانى و مسحه وممكن يقعد يكتب كلام لحد الصبح و يمسحه برضوه

سلام يا عمور و ربنا يباركلكم إنشاء الله